1. Ryk, krzyk i płacz.
Dzieci robią wokół siebie wielki hałas. Gdy chcą jeść płaczą, gdy się źle czują płaczą, gdy czegoś nie umieją płaczą. Na wszystko tylko płaczą. A że ja jestem osobą, która raczej lubi mieć ciszę i spokój, to małe dzieci są najgorszą istotą jaką mogę napotkać na swojej drodze i szczerze mówiąc nie znam gorszego dźwięku niż płacz (a raczej ryk) dziecka, to przebija nawet sąsiada koszącego trawę o godzinie szóstej w niedzielę :D.
2. Brud.
Kolejna rzecz typowa dla dzieci, czyli brudzenie siebie i wszystkiego naokoło. Ja nie pojmuję, ale czy ktoś mógłby mi wytłumaczyć jak można ubrudzić najczęściej w bardzo krótkim czasie dosłownie wszystko? Najgorsze jest jak dzieci jedzą i rozrzucają ten swój posiłek wszędzie naokoło. Eh... Na samą myśl przechodzą mnie ciarki :D.
3. Nieporadność.
Ja rozumiem, że ten bachurek ma dopiero rok, ja rozumiem, że dopiero uczy się wszystkiego, ja rozumiem, że dopiero poznaje świat i często mu coś nie wychodzi. Ale w tym punkcie nie chodzi mi o to, że denerwuje mnie nieporadność dzieci tylko to jak tą nieporadnością wszyscy dookoła (a szczególnie kobiety) się zachwycają. Widzą takiego małego grubasa i piszczą od razu jaki to nie jest słodziutki i nawet jak coś przewrócił to przecież nie jego wina bo jest mały, bla, bla, bla. Po pierwsze, kobieto. Gdzie ty widzisz, że ten mały krasnal jest uroczy albo słodki? Bo może to ja jestem dziwna, ale osobiście tego nie dostrzegam. A po drugie. Jak on coś przewróci to nic się nie stało, ale jak ja to już tak? Czyli jednak muszę przyznać, że sama ta nieporadność jednak też mnie denerwuje :D.
4.Wydatki.
Skoro już napisałam we wstępie, że to mogą też być powody, przez które nie chciałabym mieć dzieci to uwzględnię ten, jak i następny punkt. Jeśli masz dziecko to musisz na nie bardzo dużo wydać. Przecież cały czas tylko pakujesz w nie kasę - na jedzenie, na ubrania, na zabawki itd. itd. I to nie chodzi o to, że ja jestem jakimś skąpcem, bo pewnie gdybym ogólnie lubiła i miała dzieci to nie żałowałabym wydanych na nie pieniędzy, ale ten powód wiąże się raczej z tym, że jeżeli ja nie lubię dzieci to nie chciałabym inwestować w coś czego po prostu nie lubię. Wolałabym raczej kupować dobre jedzenie dla zwierzaka i załatwić mu dobrego fryzjera, czy weterynarza.
5. Zniszczone ciało.
Dobra, ten tytuł zabrzmiał źle, ale chodzi mi o zniszczone ciało jakie się ma po ciąży. O rozstępy, albo blizny po cesarce. I ja rozumiem, że da się z tego "wyjść", ale powiedzmy szczerze nie każda kobieta jest fit w czasie ciąży, jak i po niej i potem żyje z właśnie takimi rzeczami. I tu znowu punkt, który wiąże się bardziej z moją ogólną niechęcią do dzieci, bo może jeśli bym je lubiła, to jakimś cudem ich widok by mi rekompensował brak tej idealnej sylwetki. Kto wie? :D
Te powody akurat wpadły mi do głowy podczas pisania tego posta, ale myślę, że po głębszym zastanowieniu się znalazłabym ich więcej. W każdym razie są one takie trochę zbyt "moje". Zbyt odnoszące się do człowieka, który nie lubi dzieci, bo myślę, że matki, które naprawdę kochają swoje potomstwo widzą w nich jakąś rekompensatę za te trudy. Z jednej strony można w sumie powiedzieć, że podziwiam wszystkie kobiety, które przez to przeszły. Nie wiem też, czy mi się nie zmieni. Może z wiekiem, może przez zmianę poglądów? W każdym razie teraz jestem na nie i dużo bardziej wolę zwierzęta od dzieci :D. Ale kto wie jak to kiedyś będzie?
Julia
 |
| Ze względu na temat posta wstawiam zdjęcie moich pupili :D |
Po tym poście wyraźnie widać, że sama jesteś jeszcze strasznie dziecinna. Wiesz, że gdyby twoi rodzice myśleli tak jak ty, to nie byłoby cię na świecie, czy nie zdajesz sobie z tego sprawy? Ty też kiedyś byłaś takim nieporadnym maluchem, którym wszyscy się zachwycali i to naturalny etap w życiu każdego, że dopiero uczy się podstawowych czynności, a patrzenie jak twoje dziecko robi postępy jest naprawdę urocze. I nie dziw się, że od ciebir wymaga się więcej niż od takiego bobaska, bo ty chyba umiesz już chodzić i mówić.
OdpowiedzUsuńNie trzeba byc takim nie milym! Kazdy ma swoja opinie ok? Ja rozumiem obie strony w tym konflikcie. Masz racje ze gydby wszyscy tak mysleli to by dzieci nie bylo, ale po co gdybac. Jesli nie lubi dzieci to przeciez nie popelnia przestepstwa. Uszanuj to.
UsuńSzanuję twoją opinię, ale ja nie uważam, że jestem dziecinna i tak, zdaję sobie z tego sprawę, że gdyby moi rodzice myśleli tak jak ja, to nie byłoby mnie na świecie. Wiem również, że bycie takim bobasem to naturalny etap w życiu każdego człowieka i na prawdę podziwiam ludzi, którzy decydują się na dzieci i czerpią radość z patrzenia jak robią one postępy, a ta nieporadność maluchów, zachwycanie się nią i to, że ode mnie wymaga się więcej (co jest oczywiste) były przedstawione z lekkim sarkazmem i nie należy ich brać tak dosłownie. Potwierdzę jeszcze tylko twoje spostrzeżenia i jak najbardziej przyznam, że umiem już chodzić i mówić :).
OdpowiedzUsuńTo nie tak, że miłość do dzieci przychodzi z wiekiem. To mit. Nie jest tak zawsze, wszystko zalezy od sytuacji. Rozumiem czemu masz takie poglady, a nie inne i podziwiam ze mowisz o tym otwarcie. Jednak z czescia ze lepiej jest miec psa sie nie zgadzam. Moze jeszcze tego nie widzisz, ale miłość rodzicow do dziecka jest jedyna w swoim rodzaju. Kiedy dwoje ludzi kochajacych sie na zaboj decyduje sie na slub praktycznie naturalne jest pozniej miec dziec. Ludzie decyduja sie na nie swiadomie, pomimo punktow wypisanych przez ciebie. Czemu? Odpowiedz jest prosta. Z milosci. To dziecko jest polaczeniem obu rodzicow i tak zwanym przypieczetowaniem milosci. Nie wiem jak to wytłumaczyć ale dziecko nie tylko krzyczy itp ale tez daje mnostwo radosci. Dlatego moim zdaniem jednak pary decyduja sie na dzieci. Pies czy kot nie da ci takiej wielkiej radosci, zyje krótko i w zaden sposob nie laczy go emocjonalna wiez z wlascicielami (nie w taki sposob). Gdy juz dziecko sie rodzi nie licza sie nie przespane noce, zniszczone cialo itd. Dobry maz bedzie kochal zone mimo wszystko.
OdpowiedzUsuń